اهمیت بررسی ناپایداری های ژنومی در درمان های مبتنی بر سلو ل های بنیادی

سلول های بنیادی، جزء اصلی درمان های مبتنی بر سلول و پزشکی بازساختی، جهت جایگزینی بافت ها و اعضای آسیب دیده و درمان بیماری های مختلف هستند. تکثیر و تمایز سلول های بنیادی، جهت استفاده در پزشکی بازساختی، مستلزم کشت این سلول ها به صورت in vitro است. هر چند تا کنون خطرزا بودن استفاده از این سلول ها اثبات نشده است، اما علاوه بر احتمال وجود سلول های تمایز نیافته و تمایز خودبه خودی آن ها پس از پیوند و ایجاد تراتوما، ژنوم این سلول ها در محیط های کشت، بی ثبات است و تغییر می کند. ناپایداری ژنومی، می تواند ایمنی پیوند این سلول ها یا بافت های حاصل از آن ها را با چالش روبه رو کند. ناپایداری ژنومی، از ویژگی های مشترک سلول های سرطانی و بنیادی است. از این رو، این نگرانی وجود دارد که ناپایداری ژنومی در سلول های بنیادی، تومورزا باشد. ناپایداری های ژنومی، در اندازه های مختلف از جهش نقطه ای تا آنیوپلوئیدی و موزاییسم را شامل می شود. نوع سلول بنیادی، برخی شرایط محیط کشت و نحوه ی دست ورزی سلول ها، از جمله زمان طولانی کشت، در ایجاد و فراوانی این ناپایداری ها مؤثر است. از این رو، توصیه می شود ضمن بهینه نمودن زمان و شرایط کشت، قبل از استفاده های درمانی، وجود احتمالی تغییرات ژنومی با روش های آشکارسازی مناسب، بررسی و پی گیری شود.